صف اعتصاب و اعتراض کارگران و مردم زحمتکش، همواره و امروز بیش از همیشه به میدان اعمال سرکوب افسار گسیخته حکومتی تبدیل شده است. اعتراض و اعتصاب بعنوان اشکال مشروع و مدنی مردم زحمتکش در دفاع از جان و حرمت خود در مقابل حکومتی است که تمام ابزارهای تصویب و تفسیر و اعمال قانون را یکجا به نفع سیستم بهره کشی و فرودستی و بردگی در چنگال خود گرفته است. سرکوب سبعانه در تاریخ کشمکش های طبقاتی کارگری تازگی ندارد. پاسخ های مختلف متاثر از تجربه جهانی مبارزات کمونیستی و کارگری شناخته شده و در دسترس جنبش کارگری ایران قرار دارد. در سیر دوره معاصر از کشمکش های اجتماعی و طبقاتی چه مردم زحمتکش و آزادیخواه و چه اعتراض کارگری در مرکز آن بر بستر تلنبار در هم کوفته هر گونه توهم و خوش بینی و امید به تغییر در بالا در مقابل این سوال قرار دارند که در مقابل خیل اوباشان سرکوب چه راهی را باید و یا میتوانند در پیش بگیرند؟
پاسخ به این سوال حاصل یک پروسه جدل و همفکری نظری و مجرد نیست. این جهت گیری و روشن بینی سیاسی، توان عملی، اراده و روش های فعالیت نزد رگه های اصلی درگیر تغییر وضعیت موجود است که تعیین کننده است. تا همین جا سازماندهندگان هر تک اعتراض و هر تک اعتصاب خواه ناخواه به این پروبلماتیک پرداخته اند. وضعیت موجود، یک صحنه از بازی طبقه حاکم با هستی و حرمت طبقه زحمتکش جامعه است. برای هر گونه پیشروی، برای بسیج صفوف متحد کل طبقه باید با چشم باز زمین "بازی" و مقررات "بازی" را از منظر کارگر و زحمتکش، از منظر جبهه ای که میخواهد، میتواند و میرود که پیروز شود؛ تعریف کرد. وقت آنست که میدانداری بوزینه های سرکوب به قیمت سنگین برای حکومت اسلامی سرمایه تمام شود.
این جزوه شامل مجموع مقالاتی از نشریه علیه بیکاری تلاش برای شریک شدن در مشغله رهبران محلی کارگری است، که در فاصله خیزش دی ماه 1396 تا خیزش آذرماه 1398؛ همچنین در رابطه با لشکر کشی سرکوب اعتصاب در هپکو و نیشکر هفت تپه منتشر شده است.